สถิติวันนี้	4 คน
สถิติเมื่อวาน	72 คน
สถิติเดือนนี้ สถิติปีนี้ สถิติทั้งหมด	1545 คน 10566 คน 260606 คน
เริ่มเมื่อ 2015-04-14

สุขจากการให้ กิร ดังได้สดับมา           ครอบครัวหนึ่งอยู่ในกรุงเทพฯมีฐานะดี ช่วงวันหยุดวันหนึ่งพ่อบ้านชวนแม่บ้านและลูกเล็กๆชายหญิงสองคนไปพักผ่อนริมทะเลต่างจังหวัดแบบไปเช้าเย็นกลับ แม่บ้านจึงเตรียมอาหาร เครื่องดื่มพร้อมทั้งพลาสติกและเสื่อใส่รถพร้อมเสร็จสรรพ กะว่าจะไปทานอาหารกลางวันตามร่มไม้ริมทะเล ได้เวลาก็ออกเดินทางกัน          เที่ยงวันเศษๆก็แวะลงข้างทางเพื่อทานอาหารกัน แม้จะยังไม่ถึงชายทะเลแต่ก็มีต้นไม้ที่มีร่มเงาหนาทึบ มีเด็กในหมู่บ้านใกล้ๆวิ่งเล่นอยู่หลายคน ดูอายุไล่เลี่ยกับลูกของตน ทั้งพ่อบ้านแม่บ้านต่างก็ขนอาหารและสิ่งของลง ปูเสื่อผืนใหญ่สองผืน ปูผ้าพลาสติกทับจัดอาหารวางแล้วเรียกลูกๆมาทานอาหารด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย         ตอนที่ทานกันอยู่นั้น เด็กๆที่วิ่งเล่นด้วยกันอยู่ก็มายืนดูอยู่ห่างๆด้วยเห็นเป็นคนแปลกหน้า นั่งรถสวย แต่งตัวสวย ลูกเขาก็หน้าตาดีไม่มอมแมมเหมือนพวกตัว         ทานกันอิ่มแล้วแต่อาหารยังเหลืออีกมาก ขนมและผลไม้หมดไปไม่มาก แม่บ้านเตรียมเก็บรวบรวมไปใส่รถ พ่อบ้านจึงบอกว่า         “นี่คุณ ของพวกนี้เราอย่าเอากลับไปเลย แจกเด็กๆแถวนี้ดีกว่า บ้านเราหากินเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เด็กพวกนี้ดูท่าทางจะยังไม่กินข้าวกลางวันกัน ให้ทานไปเถอะนะ”          แม่บ้านเห็นด้วยจึงกวักมือเรียกเด็กๆที่อยู่ห่างๆมารับของแจก ทีแรกเด็กๆไม่กล้าเข้ามาใกล้ จนพ่อบ้านเดินไปจูงมือมา จึงตามกันมาทั้งหมด ทั้งพ่อบ้านแม่บ้านและลูกๆต่างหยิบขนมหยิบผลไม้ส่งให้แล้วบอกให้กินเลย เด็กเหล่านั้นจึงกินขนมกินผลไม้ที่ไม่เคยเห็นเพราะไม่มีขายในหมู่บ้าน ทุกคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อยตามประสาเด็กที่ได้ลิ้มรสของแปลกๆทำให้พ่อบ้านแม่บ้านมองดูด้วยความเอ็นดูลูกๆก็สนุกที่ได้แจกของเด็กๆด้วยกัน           เมื่อแจกหมดแล้ว เด็กๆเหล่านั้นก็เดินจากไปพร้อมกับกินขนมและผลไม้ไปด้วย          “นี่คุณ วันนี้ฉันมีความสุขใจอย่างบอกไม่ถูก” แม่บ้านเอ่ยกับพ่อบ้าน “ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าการที่เราให้ของแก่คนอื่นนี่มันจะมีความสุขใจเช่นนี้ ฉันโตมาในกรุงอยู่กับครอบครัวที่มั่งมี แต่ไม่เคยเห็นใครกินขนมกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อยอย่างมีความสุขเช่นเด็กเหล่านี้เลย วันหลังท่าจะต้องหาของมาแจกเด็กเหล่านี้อีก”          พ่อบ้านฟังแล้วก็ไม่ได้เสริมความอะไร ได้แต่ยิ้มๆพยักหน้ารับเท่านั้น.            เรื่องนี้สื่อความได้ว่า          การให้นั้นถ้าทำด้วยใจที่บริสุทธิ์ ด้วยความเสียสละจริงๆย่อมทำให้เกิดความสุขอย่างลึกซึ้ง ซึ่งไม่อาจหาได้จากการอื่น ไม่อาจรับสืบทอดได้จากผู้อื่น นอกจากจะทำได้ด้วยตัวเอง          ผู้ที่เคยให้อะไรแก่ใครๆด้วยจิตใจเช่นนั้นมาแล้ว ย่อมรู้ดีแก่ใจว่าตนได้รับผลตอบแทนเป็นความสุขใจอย่างไร           ส่วนคนที่ไม่เคยให้อะไรแก่ใคร หรือให้ด้วยจิตใจหวังผลตอบแทนเป็นผลประโยชน์จะไม่มีวันได้รับความรู้สึกเช่นว่านี้เลย          ความจริง          สุขเกิดจากการให้นั้นหาได้ไม่ยาก อยู่ไม่ไกลตัวเราเลย         เราสามารถหามาสัมผัสได้ด้วยการให้อย่างเสียสละ         ด้วยจิตใจที่ปล่อยวาง ไม่หวังผลตอบแทนจากผู้รับ         และให้สิ่งเป็นคุณประโยชน์แก่ผู้รับ         บางทีการให้อาหารจานเดียวแก่ผู้หิวโหย         ยังจะทำให้เกิดความสุขใจได้มากกว่า         ให้ของขวัญสวยหรู ราคาแพงแก่เจ้านาย         เพื่อหวังผลบางอย่างด้วยซ้ำไป.